Marathon Kopenhagen: 3h30... en 7 seconden
Dimitri Vandormael
Op zondag 15 mei 2022 liep ik een nieuw persoonlijk record van 3’30”07 tijdens de Marathon van Kopenhagen. Een verslag van een dag om niet te vergeten.
Het is 6.45 en de wekker op mijn iPhone maakt het verschrikkelijke radar geluid. Het is altijd een beetje wennen om mijn smartphone te gebruiken als wekker. Thuis maak ik nog steeds gebruik van een traditionele wekkerradio, maar op onze AirBnB in Kopenhagen is deze heerlijke analoge ervaring niet beschikbaar.
Ook op een marathondag wijzig ik niets aan mijn dagelijkse routine. Na het ontwaken en een kort toiletbezoek, zet ik een koffie en mediteer ik 20 minuten. Ik gebruik hiervoor als hulpmiddel de app Headspace. Headspace leerde me mediteren door het concept op een laagdrempelige visuele manier toe te lichten. Aanvankelijk volgde ik de begeleide meditaties van oprichter en rolmodel Andy Puddicombe, maar na 3 jaar in mijn practice kies ik nu meestal voor de stilte meditatie. Waarom de app dan nog gebruiken? Goede vraag. In principe heb ik deze niet nodig. Het werkt echter als een anker voor mij, een hulpmiddel om te bekomen wat ik wil: 20 minuten zitten in stilte en focussen op mijn ademhaling of mantra. Meditatie is een gewoonte of habit geworden en Headspace maakt er deel van uit. Why change something that works? Bovendien geniet ik ook dagelijks van hun korte video’s onder de noemer “The Wake Up” waarbij op een fijne manier een onderdeel van het mediteren wordt toegelicht.
Ik varieer vandaag tussen stille focus op mijn ademhaling en een bekrachtigend mantra: iets in de lijn van “I am strong” of “I am powerful”. Ik visueel mezelf ook terwijl ik over de finish kom in mijn richttijd. Visualisatie is een van de krachtigste technieken die ik heb geleerd de afgelopen jaren.
Na mijn meditatie begin ik aan mijn ontbijt: 4 geroosterde witten boterhammen met banaan en agave siroop. Dit plant based ontbijt heb ik uitvoerig getest tijdens mijn voorbereiding. Ik worstel al eens met mijn pre-workout voeding. Soms eet ik te veel, soms te weinig, vaak niet de juiste kwaliteit van voeding. Vezelrijke voeding ligt bijvoorbeeld lang op mijn maag, terwijl ik vetrijke voeding heel traag verteer. Zelfs na zes jaar intensief duursporten is hier nog veel te leren en te ontdekken. Voor mijn laatste lange duurloop testte ik nogmaals een concept dat me al vaak heeft gediend op wedstrijddagen: een supersimpel ontbijt met veel eenvoudige koolhydraten. Het werkt en is dan ook the way to go voor mij op race day.
Het lange toiletbezoek liet ook niet lang op zich wachten. Wat een opluchting! Iedere marathonloper kent het gevoel van dankbaarheid wanneer deze drang zich aandient enkele uren voor de race, in plaats van tijdens de race. Ik maak hier echt een mentale opsteker van: het universum (en mijn lichaam) werken mee om er vandaag een absolute topdag van te maken.
Ik trek mijn race outfit, die ik de avond voordien al mooi had klaargelegd, rustig aan. Ik weet al enkele weken welke kledij en schoenen ik zal dragen op marathondag. Ik werkte de laatste belangrijke trainingen steevast af in exact deze outfit, zodat ik er fysiek en mentaal 100% op kon vertrouwen dat dit de juiste uitrusting was. Het voelt goed te weten dat je ook hier geen extra mentale energie in moet steken op race day. Al dat denkwerk werd reeds uitgevoerd in de voorbereiding. Vandaag is er geen ruimte voor experimenten of “nieuwe beslissingen”. Dit vergt onnodige energie. Vandaag telt enkel executie en 42,195 kilometer hardlopen.
Ik speld mijn borstnummer op en verzamel mijn wedstrijdvoeding. Ook deze is vooraf uitvoerig getest, al heb ik intussen voldoende ervaring opgebouwd om naar mijn lichaam te luisteren en tijdens een race flexibel te zijn hierin.
Samen met mijn dierbare gezin vertrek ik vanuit onze AirBnB aan de rand van Kopenhagen naar het stadscentrum.
Snel worden we geconfronteerd met een onverwacht obstakel. De bus, die we de voorbije 2 dagen namen richting onze bestemming, laat vandaag wel erg lang op zich wachten! We checken even enkele apps en komen tot de conclusie dat de lijn vandaag niet wordt bediend en we een alternatief moeten zoeken.
Dit is een moment waarop mijn meditatie en mindfullness practice enorme dividenden betaalt. In plaats van zenuwachtig te worden, aanvaard ik deze situatie volledig zoals ze is en zoek ik snel een oplossing. Me druk maken zou een enorme energy drain zijn, energie die ik niet meer zou kunnen inzetten in de laatste kilometers van de marathon. Dit is echt een enorme overwinning op mezelf, want enkele jaren geleden was ik hiertoe niet in staat.
Uiteindelijk wandelen we een tiental minuten naar de metro, en een half uurtje later sta ik rustig en ontspannen aan de start van de Kopenhagen Marathon op Brygge Island.
De start van een A-race is altijd een speciaal moment. Al het werk is geleverd: de tientallen trainingen in soms barre weersomstandigheden, de mentale voorbereiding, de logistieke uitdagingen, … Ik sta hier en nu, en kan enkel vertrouwen op mezelf: een goed getraind stel benen en een fris hoofd. Steeds overvalt me ook een enorme dankbaarheid, voor het feit dat ik hier mag staan. Gezond, in de financiële mogelijkheid om een reis aan een sportieve uitdaging te koppelen, met al mijn dierbaren rondom mij. Ja, veel dankbaarheid!
Ik ben er klaar voor. Mijn voorbereiding verliep uitstekend: voldoende kilometers in de benen en de erg sterke tempotrainingen de afgelopen weken. Let’s go!
Het startschot wordt gegeven en ik ben onderweg voor de vierde officiële marathon van mijn leven (na Antwerpen, Nice en Malaga).
De eerste kilometers passeren vlot. Ik voel me best goed en settle in mijn vooropgestelde pace van vijf minuten per kilometer. Waar het bij de start nog erg koud was, parelen de eerste zweetdruppels intussen op mijn voorhoofd. Ik speel al lopend mijn overbodige onderlijfje uit en gooi het onderweg naar mijn supporters. Blij dat ik die ballast niet meer heb te dragen. En een wijze les voor de toekomst: warm krijg je altijd in zo’n race!
Ik probeer me zo weinig mogelijk met de resterende afstand bezig te houden. Ik verzorg mijn eten en drinken, en loop zo ontspannen mogelijk. Energie sparen is de boodschap in dit stadium van de wedstrijd.
Op kilometer 18 word ik plots bijgehaald door een groepje onder aanvoering van enkele pacers. De oranje ballonnen gaven aan dat hun beoogde eindtijd 3h30 bedraagt. Hoewel het tempo een tikkeltje snel aanvoelt, besluit ik toch mijn wagonnetje aan te haken. Stiekem droom ik er toch van die mythische grens ooit te doorbreken. We zien wel, denk ik op dat moment.
De eerste vermoeidheid wordt voelbaar na 21 kilometer. Al halverwege! Of nog maar halverwege? Die laatste gedachte wordt sterker en sterker. Ik begin mind games te spelen om de opdracht die voor mij ligt kleiner te maken.
“Als ik de pacers kan volgen tot kilometer 25, dat zou al fantastisch zijn.”
“Nog 3 kilometer en dan mag het tempo wel wat zakken.”
“Ale, nog 1 kilometer aan dit tempo, dat moet mogelijk zijn, toch?”.
De kilometers tikken zo één per één af.
Maar op kilometer 32 word ik keihard geconfronteerd met de harde wetten van de marathon: de voorraad glucose in de spieren raakt stilaan uitgeput en mijn bovenbenen beginnen te protesteren onder het aanhoudende gemartel. Ik vereng mijn focus nogmaals. Ik focus me nog uitsluitend op de witte lijn op het asfalt, en reciteer het mantra “hier en nu”. Om maar niet bezig te zijn met de harde realiteit: nog 10 kilometer en dus een klein uur afzien bij de beesten…
Why the f*** doe ik dit?
Na 38 kilometer moet ik de groep met pacers uiteindelijk loslaten. Ik hou mijn tempo echter nog goed aan, maar meter voor meter kruipen ze weg.
Op kilometer 41 vind ik nog een klein energiereservoir dat me vooruit stuwt. Onder invloed van mijn supporters kan ik nog met kracht de laatste brug beklimmen en komen de oranje ballonnen opeens weer in het zicht. Zou het toch nog kunnen?
Als een paard dat de stal ruikt maak ik de tank helemaal leeg. Ik snel voorbij de pacers en overschrijd na een ultieme sprint de finish …
… in 3:30:07
Een fantastische tijd, een perfect uitgevoerde marathon. Blijkbaar waren de hazen een beetje off-pace. Maar die 7 seconden kunnen de pret niet bederven. Ik ben euforisch!
Ik kan een moeilijke periode afsluiten en vieren met een persoonlijke overwinning.
Nog even terug naar die cruciale vraag.
Why the f*** doe ik dit?
Omdat een sportieve uitdaging het perfecte platform is om weerbaarheid te trainen, om nadien te benutten in andere domeinen van het leven.
Om structuur te brengen in het leven. Richting, een doel en een proces.
Omdat sporten zo gezond is, voor lichaam en geest!
Ik ontvang mijn medaille en zoek mijn familie. Ik maak enkele wondermooie foto’s met mijn petekindje Georges, hartverwarmend.
We genieten nog twee dagen na in het prachtige Kopenhagen. We bezoeken de kleine zeemeermin, wandelen door de vele autoluwe straten van het centrum, en eten talloze lekkernijen.
De Marathon van Kopenhagen was een gigantisch succes. Een dik nieuw PR, enkele mentale overwinningen, en een hele fijne tijd met mijn familie.
Alles wat sport voor mij betekent!
DEEL DIT ARTIKEL
LEES OOK DEZE BLOGS
Benieuwd hoe wij jou kunnen helpen?
Mail ons jouw verhaal en we bespreken tijdens een intakegesprek hoe we jouw ultieme droom kunnen bereiken.