fbpx
Menu Sluiten

Mijn eerste marathon – Dimitri Vandormael

Na mij enkele seizoenen te hebben toegelegd op triathlon (sprint en kwartafstand), besloot ik in september 2017 mijn grenzen te verleggen en een nieuwe uitdaging aan te gaan. Ik was de affiniteit met het zwembad even kwijt en zocht een nieuwe endurance uitdaging. Gezien lopen mijn favoriete discipline was in het triathlon, besloot ik me te wagen aan de voor iedere loper tot de verbeelding sprekende afstand: de marathon.

Na een (lang) gesprek stemde coach Jens in met mijn doelstelling. Ik wou graag deelnemen aan de Marathon van Antwerpen op 22 april 2018, een dikke week na mijn 30ste verjaardag. Dat gaf ons een zevental maanden tijd om rustig op te bouwen en de conditie te verbeteren. Een geleidelijke aanpak ging volgens Jens essentieel zijn, voornamelijk om blessures te vermijden. Het lichaam krijgt het immers stevig te verduren wanneer het dermate veel kilometers te verwerken krijgt, dus voorzichtigheid was geboden.

De trainingsbegeleiding startte met een lactaattest op de piste in Sint-Truiden. Jens liet me diverse ronden lopen aan verschillende hartslagen en snelheden. Na elke van deze intervallen werd het lactaatniveau in mijn bloed getest. Een klein prikje in de vinger zorgde voor de bloeddruppel die in de lactaatmeter werd geanalyseerd. Op basis van deze waarden werd mijn conditie in kaart gebracht en konden de trainingszones worden bepaald: verschillende hartslagen en tempo’s waar ik me tijdens specifieke trainingen op moest focussen. De lactaattest was niet slecht maar gaf aan dat er nog veel werk aan de winkel was!

Jens stelde mijn eerste schema op, hetgeen ik kon bekijken in de online tool TrainingPeaks. Vol goede moed vatte ik de trainingen aan! We besloten 3 “key sessions” per week in te lassen, aangevuld met een optionele recuperatietraining op zaterdag.

Al snel merkte ik dat er opvallend veel erg trage duurtrainingen werden gepland, soms zelfs aan een tempo van 7 minuten per kilometer of trager. Dit was nieuw en behoorlijk bizar in mijn beleving. Hoe kon ik een betere loper worden door zo traag te trainen?

Jens gaf me de nodige duiding. De trage trainingen waren noodzakelijk om mijn basisconditie (“het aerobe systeem”) te verbeteren en mijn lichaam te leren om zo efficiënt mogelijk vetten te verbranden. Tezelfdertijd kon mijn lichaam wennen aan de hoeveelheid trainingskilometers zonder het al te zwaar te belasten.

Naast de langzame duurtrainingen was er ook wekelijks een kortere maar intensievere training van een (dik) uur. Na een opwarming volgden enkele specifieke intervals in een bepaalde zone. Ik maakte kennis met termen als tempo-runs, treshold intervals en VO2 Max inspanningen. Hoewel behoorlijk stevig, moest ik ook deze trainingen altijd vrij ver onder mijn maximale capaciteit afwerken.

Ik voelde al snel dat de aanpak van Jens zijn vruchten begon af te werpen. Hartslagen gingen omlaag en de recuperatie tussen de intervallen werd aanzienlijk beter.

Running Pic 1
Dimi Run Race

Trainen over heel de wereld

Eén van de mooiste aspecten van hardlopen is de relatief lage instapdrempel en het feit dat je het waar ook ter wereld kan doen. Gezien mijn professionele activiteit moet ik heel wat reizen. En jawel, als je het echt wilt, krijg je die loopkledij en schoenen weldegelijk mee in je valies. Als het moet zelfs in de handbagage!

Tijdens mijn marathonvoorbereiding liep ik in Stockholm (een late night run om 23.00), Chicago (ik ondervond aan den lijve waarom ze dat The Windy City noemen) en San Francisco. In deze schitterende stad werkte ik een memorabele lange duurtraining van 2 uur af: van Pier 1 via Fisherman’s Wharf tot aan de Golden Gate Bridge en terug. Het was een heerlijke, heldere, zonnige dag, waarbij ik voortdurend een schitterend zicht had op de brug en op Alcatraz. 

Dit zijn loopsessies die je nooit vergeet. Ik hou er enorm van om al lopend nieuwe steden te ontdekken. Je kan wat afstand bestrijken en je doet enorm veel indrukken op. Misschien ook iets voor jou tijdens je volgende internationale trip?

On a sidenote, de Escape From Alcatraz Triathlon is een bucket list race voor talloze triathleten, en ik begrijp waarom!

Voorbereidingswedstrijden

In de aanloop naar de grote dag was er ook tijd en ruimte om de conditie te testen in wedstrijdomstandigheden. Ik nam deel aan een wedstrijden over 5, 10 en 21 kilometer. Vooraf werden steeds heldere doelstellingen bepaald. We beschouwden deze wedstrijden eerder als doorgedreven trainingen, zonder het leuke competitieve aspect helemaal uit het oog te verliezen. Jens en ik bespraken de tempo’s die ik moest proberen aanhouden op basis van de progressie in mijn trainingen. Meestal waren deze spot on! Ik liep persoonlijke records op alle afstanden en voelde mijn zelfvertrouwen groeien.

Voeding

Een goed voedingsplan is essentieel om een lang endurance event als een marathon tot een goed einde te brengen. Het lichaam verbrandt enorm veel calorieën tijdens zo’n inspanning. Het haalt deze uit de opgeslagen vetten en koolhydraten (“glycogeen”) die we uit onze voeding halen en via de spijsvertering in ons lichaam worden opgeslagen.

De hoeveelheid brandstof onder de vorm van vetten is (meestal) ruim voorradig in het lichaam. De koolhydraten raken sneller uitgeput en moeten dus worden aangevuld tijdens de race. Helaas kan ons spijsverteringssysteem slechts een beperkte hoeveelheid carbs opnemen. Ik mijn geval was dat 60 gram koolhydraten per uur, een stevige hoeveelheid, geloof me!

Om mijn spijsverteringsstelsel te laten wennen aan deze opname (in volle inspanning) werkte ik in samenspraak met Jens dan ook specifieke trainingen af waarbij we de wedstrijdvoeding konden uittesten. Ik gebruikte hiervoor de supplementen van Hiddit Nutrition, een merk dat zich volledig toelegt op endurance athleten. Al snel merkten we dat ik een stevige maag heb die best wat kan verdragen 😉

Voor de race stippelden we een gedetailleerd voedingsplan uit, waarbij een combinatie van isotone sportdrank, energy bars en energy gels me van de nodige hoeveelheid energie gingen voorzien. Uiteraard was het noodzakelijk dat de vetverbrandingsmotor tegen dan volledig op punt stond om de resterende brandstof aan te leveren.

De dagen voor de race stonden in het teken van hydratatie en “carbo loading”.

Dehydratatie heeft een erg negatieve impact op je prestaties. Zowel voor als tijdens de race was het van cruciaal belang om voldoende en juist te drinken: niet enkel water maar dranken met voldoende zouten (“electrolyten”) als natrium, kalium en magnesium.

Carbo loading zorgt ervoor dat je spieren en lever de maximale hoeveelheid glycogeen opslaan. De dagen voor de race mocht ik dus vrij stevig en koolhydraatrijk eten, fantastisch! 🙂

Race Day Preparations

Na 1.125 kilometer trainen was het dan eindelijk zo ver: D-Day!

Samen met mijn supporting crew trok ik al vroeg naar de Antwerpse linkeroever. We kwamen ruimschoots op tijd aan. Dit adviseer ik iedereen: zorg dat je (te) vroeg bent! Als je voor zo’n spannende uitdaging staat wil je je echt niet bezighouden met het feit of je wel op tijd aan de startlijn zal geraken.

Ik at mijn laatste maaltijd een goede 2 uur voor de wedstrijd (5 sneden wit brood met honing), kleedde me aan, speldde mijn nummer op en begaf me naar de start.

Jens en ik hadden een “pacing strategie” afgesproken. Ik zou een tempo van 6 minuten per kilometer proberen aanhouden tot 5 kilometer voor de finish. Als ik me dan nog goed voelde mocht ik wat versnellen. Zoals ervaren lopers me meermaals op het hart drukten voor de race: de marathon begint pas écht na 32 kilometer, dus ga niet te hard van start!

Ik zocht de startbox waar mijn verwachte tempo werd aangegeven en maakte al snel een babbeltje met de pacer: een ervaren loper met een vlag op de rug die een constant tempo van start tot finish zou lopen. Ik voelde dat ik er klaar voor was!

Startnummer Marathon Antwerpen
Wedstrijdnummer opgehaald 👍
Dimi Pre Start Marathon
In spanning vlak voor de start
Start Marathon Antwerpen
Na 5 kilometer ging het nog vlot 👌

De race

Om 9.00 ging het startschot af. Een enorme meute sportievelingen trok zich op gang voor 42,195 kilometer “loopplezier”.

De eerste kilometers waren erg leuk. We liepen onder de Schelde door en passeerden het mooie stadscentrum van Antwerpen. Er stonden enorm veel toeschouwers langs de weg en er hing een speciale sfeer.

Al snel merkte ik dat ik op de rem moest staan om me aan het afgesproken tempo te houden. Het voelde alsof het niet snel genoeg ging! Maar met de stijgende temperaturen die werden voorspeld, besefte ik dat geduld vandaag een zeer mooie deugd ging zijn. Ik bleef bij mijn pacer en zag dat heel wat medelopers voor dezelfde strategie hadden gekozen.

De eerste 30 kilometer verliepen erg vlot. De voeding werd goed opgenomen, het tempo was perfect en ook op het mentale vlak verliep alles vlekkeloos. Ik maakte praatjes met de pacer en mijn medelopers en genoot van de vele aanmoedigingen en de muziek langs het parcours. Ik dacht ook niet te veel na over de pijn die ongetwijfeld nog zou volgen. De grote brok knipte ik op in kleinere stukken die behapbaar waren: van aid station naar aid station, telkens 2,5 kilometer.

Zoals voorspeld begon de vermoeidheid in hoofd en benen door te wegen rond kilometer 34. De temperatuur was intussen ook gestegen tot 25 graden, wat een stevige impact had op menig medeloper. Ik zag deelnemers die lange stukken moesten wandelen en krampen of maagproblemen kregen. Daarvan bleef ik gelukkig bespaard. Ik dronk voldoende en had nog energie in de tank om de laatste 5 kilometer lichtjes te versnellen. Ik liet de pacer en heel wat medelopers achter mij en ging alleen op pad.

Dat deed pijn… De laatste 2 kilometer waren eindeloos. De benen brandden bij iedere pas. Je brein spoort je lichaam hardnekkig aan om onmiddellijk te stoppen met deze onzin. Op wilskracht liep ik via de kaaien richting de Grote Markt van Antwerpen. Bij het zien van de familie en de eindmeet kwamen de emoties los. Ik ging het doen!

Na 4 uur, 12 minuten en 3 seconden overschreed ik de meet en had ik mijn eerste marathon uitgelopen! Ik ontving mijn medaille en genoot even na in de aankomstzone. De vele opofferingen en de lange trainingssessies passeren op dat moment de revue en ik voelde me intens gelukkig.

Finish Marathon in Zicht
De finish in zicht!
Grote markt Antwerpen, fier met de medaille!
Marathon Antwerpen Finisher Medal
Eén van de mooiste uit de collectie!

Terugblik

Ik kijk enorm voldaan terug op mijn eerste marathon. De race was een mooie ervaring, maar ook het hele proces in de aanloop heb ik omarmd. Er waren zeker moeilijke momenten, maar ik heb geleerd hiermee om te gaan en er energie uit te putten.

De goede begeleiding van Jens bleek essentieel. Niet enkel was hij mijn trainer die de schema’s opstelde, hij was ook mijn klankbord en coach waar ik steeds terecht kon als het lastiger ging. Niet zelden moest mijn schema worden aangepast door mijn drukke werkagenda, maar dit gebeurde steeds zonder morren. Jens gaf feedback en stuurde bij waar nodig. We hebben het maximale gehaald uit de beschikbare tijd en dat geeft een enorme voldoening!

Ps: Na mijn marathonavontuur kreeg ik de triathlonsmaak weer helemaal te pakken. Mijn aerobe basis was door het vele loopwerk dermate goed geëvolueerd dat ik in september nog een halve Ironman kon afwerken!

 

Heb jij ook ambitie om je eerste marathon lopen in 2020? Bekijk dan nu onze individuele marathonbegeleiding!

DEEL DIT ARTIKEL
LEES OOK DEZE BLOGS

Benieuwd hoe wij jou kunnen helpen?

Mail ons jouw verhaal en we bespreken tijdens een intakegesprek hoe we jouw ultieme droom kunnen bereiken.