Race Report - Ironman 70.3 Barcelona
19 mei 2019, de datum die intussen al maanden rood omcirkeld was in de agenda. Race day!
Ironman 70.3 Barcelona, mijn 2de deelname aan een halve triathlon!
De wekker ging af om 4.45. Zoals bij elke wedstrijd trachtte ik 2 uur op voorhand te eten. Helaas zat dit er vandaag niet in. Ons hotel, dat nochtans door Ironman naar voren was geschoven als officiële partnerhotel, opende de deuren van het ontbijtbuffet pas om 5.30. Het gevolg was een enorme meute hongerige en gespannen triathleten die klokslag half 6 op de noodzakelijk portie koolhydraten afstormden!
Ik at 5 sneden witte toast met honing en een banaan. Ook een koffietje was meer dan welgekomen na de korte maar goede nacht. Na het ontbijt was het tijd om mijn trisuit aan te doen, de nodige spullen te verzamelen en richting de start te vertrekken.
Een stille processie van triathleten wandelde langs de kust richting de grote tent naast het voetbalveld waar onze fietsen stonden. De zon kwam net op wat voor een erg speciale sfeer zorgde. De spanning was af te lezen op vele gezichten. Zelf was ik relatief ontspannen, voor zover je echt ontspannen kan zijn wanneer je tegen een inspanning van meer dan 5 uur aankijkt. Het feit dat ik het niet voor het eerst deed zal hier zeker toe hebben bijgedragen.
Ik rondde de laatste voorbereidingen af: ik plaatste 2 bussen isotone drank (Hiddit’s nieuwe Neutral taste) in de bidonhouders en 4 energy gels (Hiddit Strawberry Kiwi) in het speciale element bovenop mijn kader. Ik pompte de banden op (7 bar vooraan en 7,5 bar achteraan) en keek nog een laatste keer na of mijn versnelling juist stond: klein genoeg om meteen in gang te kunnen schieten.
Hierna begaf ik me naar de grote tent die dienst deed als wisselzone. Ik controleerde een laatste maal de 2 transitiezakken (swim to bike en bike to run) en zag dat het goed was.
Door de vertraging bij het ontbijt was de timing intussen erg krap geworden. Ik moest mijn wetsuit nog aantrekken en wou zeker al even wennen aan het koude water voor aanvang van de race. Ik haastte me richting mijn support crew, wurmde me in het pak en liet wat vaseline aanbrengen in mijn nek om schuurwonden te vermijden. Een nerveus fotomoment later sprintte ik naar het strand en rende de Middellandse Zee in. Hoewel het erg fris was, had ik het mij erger voorgesteld. Na een slag of 10 begon mijn lichaam te wennen aan de koude en ging het zelfvertrouwen de lucht in.
Na deze korte warmup begaf ik mij naar mijn startbox. Omdat er zoveel age group deelnemers aan de start stonden, werd er geopteerd voor een rollende start: athleten werden in groepjes gelost volgens hun verwachte zwemtijd. Na overleg met Jens kozen we voor de box die 35 minuten zou zwemmen over 1,9 kilometer. Een mooie voorspelling, zo zou later blijken!
De opruiende muziek en de oppeppende slogans van de organisatie zorgen voor een zinderende sfeer. De professionals stoven het water in om 7.00, waarna de age groupers zich oplijnden. Rond 7.15 was het mijn beurt. Mijn zwemgroep stelde zich op en werd per 6 gelost richting het water. Er werd telkens 5 seconden afgeteld zodat er voldoende ruimte was tussen de deelnemers. Ik moest nog even (inwendig) hard lachen toen een athleet voor mij ongeveer 2 meter na de start knullig struikelde over de startmat en vol met zijn gezicht in het zand smakte. Een hilarisch moment dat me nog even wat ontspanning bood voor ik eraan begon.
5, 4, 3, 2, 1 … GO! Ironman 70.3 Barcelona had finally started!
Ik liep richting Middellandse Zee en gooide me in het water. Ik probeerde meteen een goed ritme te vinden en een groepje te zoeken om ‘in de voeten’ te kunnen zwemmen en te profiteren van de slipstream. Dit bleek opnieuw veel moeilijker te zijn dan ik dacht. Jezelf oriënteren in open water is een compleet andere ervaring dan in het zwembad waar je steeds de zwembadbodem kan zien.
Al vrij snel bereikte ik de eerste boei en draaide ik af naar rechts. Het keren van de boeien was telkens een heuse worstelpartij: armen, benen, lichamen botsen tegen mekaar en zorgen voor erg onaangename momenten. Maar dat hoort nu eenmaal bij triathlon!
Ik vond een goed ritme en kon genieten van de ervaring. Ongeveer 600 meter voor het einde kreeg ik echter een slag tegen het gezicht waardoor mijn zwembril vol water liep. En zat helaas weinig anders op dan gewoon door te zwemmen en de irritatie van het zout in de ogen te negeren. Na 100 meter vloeken vond ik een degelijke tussenoplossing: alternerend met 1 oog gesloten zwemmen. Dit werkte uiteindelijk behoorlijk goed en ik kon nog een mooie eindspurt uit mijn armen halen. Ik kwam uiteindelijk uit het water in een tijd van 37:02, een stevige verbetering ten opzichte van mijn zwemonderdeel in Lanzarote.
De eerste transitiezone was traditiegetrouw helaas weer niet mijn beste. De tent zat al overvol met athleten en het duurde even voor ik een vrij plaatsje vond om mijn wetsuit uit te trekken. Verder worstelde ik wat met het windjack dat ik over mijn trisuit aantrok. Ik zette mijn helm op, trok mijn schoenen aan en at intussen een Hiddit Energy Bar. Ik hing mijn zak (met wetsuit en zwembril) weer aan de haak en stoof richting de fiets! Ik liep de transitiezone uit en begon aan 90 zware kilometers in het hinterland van Calella.
De eerste 5 kilometers waren nog relatief vlak maar ik wist snel hoe laat het was: de eerste klim was meteen een aanslag op de benen. Het was erg moeilijk in te schatten hoe hard ik kon gaan tijdens deze beklimming zo vroeg in de race. Er volgden nog heel wat klimkilometers en er moest natuurlijk nog een halve marathon afgewerkt worden. De gedachten schipperden voortdurend tussen hard stampen en toch wat gecontroleerd inhouden.
De 2de klim bleek nog lastiger te zijn: lange steile stukken waarbij ik mijn kleinste versnelling snel moest aanspreken! Ik vervloekte mijn stevige knoken meermaals maar trachtte positief te blijven wanneer er alweer een lichtere deelnemer me voorbij reed: “Die pak ik nog wel terug straks tijdens het lopen”!
Na 45 kilometer werd de top van de lange klim gerond en kon de afdaling beginnen. Het eerste stuk was erg technisch en ronduit gevaarlijk. Ik zag een deelnemer in de berm liggen. Het vel dat eerder nog op zijn been hing, kleefde intussen aan het Catalaanse asfalt. Geen fraai beeld… Gelukkig kon ik dit stuk goed afronden en lagen er bredere wegen in het verschiet.
Hier kon ik me echt uitleven: ik legde me plat in aeropositie en begon te hameren op de pedalen. Al gauw begon ik deelnemers op te rapen, bij de vleet zelfs! Op de lange brede stukken haalde ik gemiddelde snelheden boven 50 kilometer per uur. De kilometers telden eindelijk goed af en na de laatste korte beklimming werd de weg naar Calella weer ingeslagen.
Een kort intermezzo over de glamour en glitter van de triathlonsport. Na kilometer 70 voelde ik mijn blaas enorm opspelen. Hoewel het niet meteen warm was moest ik toch voldoende drinken: zo’n 2 liter isotone drank tijdens het fietsen. Dit moest zorgen voor de nodige hydratatie (krampen vermijden tijdens het lopen) en voor extra energie onder de vorm van snelle koolhydraten.
In Lanzarote had ik hetzelfde gevoel maar werkte ik de wedstrijd toch af met een volle blaas, erg ongemakkelijk. Nu besloot ik dan toch maar te doen waar niemand zin in heeft. Inderdaad ja 🙂 Langs de weg stoppen zou me waarschijnlijk enkele minuten tijd kosten en die wou ik niet verliezen! Het viel uiteindelijk best mee. In een afdeling zette ik de kraan open. Wat een opluchting nadien! En uiteindelijk is alles vrij snel terug droog als je aan die snelheden rijdt 😉
Ik was erg blij dat ik opnieuw van mechanische pech gespaard bleef. Onderweg kwam ik een 20tal athleten tegen die minder geluk hadden: ze waren lekke banden aan het herstellen of wandelden teleurgesteld in de richting van een aid station. Ik zag athleten met gebroken kettingen, kapotte versnellingsapparaten, … Het moet verschrikkelijk zijn om je race na zo’n lange voorbereiding op die manier in rook te zien opgaan.
Na een goede 3 uur trappen kwam ik weer in de straten van Calella, deed mijn schoenen al rijdend los en sprong gezwind van de fiets richting de 2de wissel van de dag. Deze legde ik snel af! Voor ik het wist had ik de loopschoenen aan en was ik onderweg voor de halve marathon.
Ik voelde meteen dat de benen goed waren. Tijdens de eerste kilometers was het belangrijk mezelf niet voorbij te lopen. Ervaring leerde mij dat de halve marathon pas echt pijn begint te doen na 12-13 kilometer! Ik vond een goed ritme, at en dronk voldoende en genoot van de vele aanmoedigingen op het vlakke loopparcours.
Het looponderdeel is net zozeer een mentale strijd als een fysieke. Je weet dat je minstens 1,5 uur zal afzien maar toch wil je een goed tempo lopen en zo snel als mogelijk de finish bereiken. Het is onvoorstelbaar naar welke plaatsen je geest afdwaalt tijdens zulke momenten. Ik probeerde vooral positieve gedachten op te wekken en vooral niet te denken aan de pijn of uit te rekenen hoeveel minuten ik nog onderweg zou zijn.
Mijn tempo was erg goed: ik bleef onder de 5 minuten per kilometer lopen en pushte mezelf om niet te vertragen. Met nog 2 kilometer te gaan kwam ik stilletje op een wolk te zitten. Ik realiseerde me dat ik (naar mijn normen) een knaltijd ging neerzetten op de halve marathon. Gevoed door deze lichte euforie kon ik nog een extra versnelling uit de benen persen. Bizar toch hoe de laatste kilometer van zo’n race de snelste van allemaal blijkt te zijn!
De finish aan het strand van Calella is prachtig. Een rode loper is uitgerold en een tribune vol met supporters juicht de finishers toe tijdens hun laatste meters. Je wil dit moment vastpakken en zo lang mogelijk ervaren. Helaas is het voorbij in een vingerknip. Je ziet de aankomstboog, voelt wat emoties opborrelen, groet je familie en vrienden en balt je vuisten. Het doel is bereikt!
Ik moet zegen dat het een aparte finish was deze keer. De loper voor mij vond er niet beter op dan zijn lichaam 5 meter voor de meet in handenstand te werpen en de meet de overschrijden met zijn benen in de lucht. Ik denk niet dat er ooit nog zo’n finishfoto van mij zal gemaakt worden :p
De eerste momenten na de finish zijn altijd speciaal. Je voelt je fantastisch. Je verwelkomt en omarmt de pijn in je benen. Adrenaline giert door je lichaam en je komt in een soort high terecht. Je beseft op dat moment dat al die uren training en voorbereiding het meer dan waard waren. Je wordt er ook wat emotioneel van! De afgelopen maanden waren zeker niet de makkelijkste voor mij en op zo’n moment van fysieke en mentale uitputting komen die emoties eenvoudig aan de oppervlakte. En zo hoort het ook.
Onmiddellijk na de finish kreeg ik mijn medaille en finisher t-shirt. Ik mocht ook aanschuiven aan een uitgebreid buffet waar de eerste energiereserves terug werden bijgevuld. Nadien haalde ik mijn fiets op in de transitiezone en laadde deze meteen op de camion richting België. Ik kan iedereen de diensten van Bicycle Transport aanbevelen: geen zorgen over je fiets, geen risico op beschadiging tijdens de vlucht en gewoon een rustig gevoel van comfort. 145 EUR meer dan nuttig besteed!
Tijd om te genieten nu! Eén van de betere aspecten van een Ironman 70.3 is dat je de week erna ongegeneerd kan eten en drinken wat je de voorbije maanden aan je voorbij hebt laten gaan! Sangria, biertjes, gin tonic, wijn,… Chips, koffiekoeken, frieten, ijsjes,… Welcome back into my life 🙂
We maakten de verplaatsing naar Barcelona en genoten daar nog 2 dagen na. Ironman 70.3 Barcelona was een schitterende ervaring! Ik bereikte mijn sportieve doelen en beleefde mooie momenten met mijn familie.
Next big goal: Ironman 70.3 Portugal in september. Inderdaad ja, we zijn alweer volop bezig met het volgende doel! 😉
DEEL DIT ARTIKEL
LEES OOK DEZE BLOGS
Benieuwd hoe wij jou kunnen helpen?
Mail ons jouw verhaal en we bespreken tijdens een intakegesprek hoe we jouw ultieme droom kunnen bereiken.
