Mijn eerste triathlon - Didier Vangrootloon
Op 26 mei rondde nieuwbakken All Out teamlid Didier Vangrootloon zijn eerste triathlon af. Didier heeft de afgelopen maanden hard gewerkt onder onze begeleiding. We zijn dan ook erg fier op zijn prestatie en hopen dat dit vele andere athleten kan motiveren om de stap te zetten richting onze mooie sport!
We vroegen Didier om in zijn pen te kruipen en zijn ervaringen van de afgelopen maanden neer te schrijven.
Heb je na het lezen van dit verhaal zelf ook interesse om je aan je eerste race te wagen? Geef ons dan snel een seintje! Er staan nog heel wat prachtige wedstrijden op de kalender waarvoor we je kunnen klaarstomen!
Didier Vangrootloon, 26 mei 2019
Toen ik op 30 maart 2019 aan de eerste training van mijn schema begon, had ik nooit durven denken dat ik slechts 8 weken later aan de start zou staan van mijn eerste triathlon!
Het was mei 2017 toen ik besloot het roer om te gooien. Ik wou vermageren, ik wou mij beter in mijn vel voelen en vooral terug sportief zijn zoals in mijn jongere jaren. De wens om deel te nemen aan een triathlon was er al snel! Anderhalf jaar, enkele halve marathons en -30 kilo later besloot ik dat het in 2019 maar eens moest gebeuren.
Ik begon het zwemmen, fietsen en lopen intensiever te combineren zonder een echt schema te volgen. Gewoon op gevoel zoals ze zeggen! Natuurlijk kwam ik onderweg iemand tegen met dezelfde dromen en misschien ook wel moeilijkheden als ik. Al snel brachten ze mij in contact met triathlon coach Jens Roegiers. Na een verkennend gesprek was ik verkocht en besloot ik met All Out Triathlon Coaching in zee te gaan.
De voorbereiding
Het was zeker aanpassen in het begin! Plots moest ik op een veel lagere intensiteit trainen dan ik gewoon was. Voorheen trainde ik bijna continu in mijn “grijze zone” waardoor ik weinig vooruitgang maakte en vaak trainingen moest overslaan omdat ik gewoon te vermoeid was.
Samen besloten we snel werk te maken van enkele kleinere wedstrijden om de triathlonsport te leren kennen. Het grote debuut zou plaatsvinden op 26 mei 2019 in Maastricht: een sprinttriathlon in één van mijn favoriete steden. Ik zou die dag, verkiezingsdag in België, niet stemmen voor politici maar voor zwemmen, fietsen en lopen.
In de aanloop naar 26 mei werd er hard gewerkt! Ik voelde dat de trainingen vruchten begonnen af te werpen. Ik kon bepaalde inspanningen langer volhouden aan een veel lagere hartslag. Mijn zwemtechniek werd terug wat op punt gezet,… Kortom ik voelde mij groeien en was gelukkig. I was working hard to go slow 
De week voor de big day werd ik met de dag nerveuzer! Zou ik dat wel kunnen? Hoe zit dat met die wissels? Zwemmen met een wetsuit? Zoveel vragen! Coach was Jens de geruststellende factor. De conditie was goed! Maar met conditie doe je nog geen goede wissels natuurlijk…
Gelukkig organiseerde All Out daags voor de wedstrijd een race day clinic. Zelfs het zwemmen in wetsuit kon worden getest. Alle nodige info over de wissels werd door Jens professioneel aan de man gebracht en na wat oefenen steeg mijn zelfvertrouwen zienderogen!
Race Day
De dag van de wedstrijd vertrok ik om 6u met loopmaatje Roel naar Maastricht! Ik wou vroeg ter plekke zijn om in alle rust de wisselzone en de omgeving in mij op te nemen.
Na het afhalen van het startnummer gingen we de wisselzone prepareren. Hier had ik al een eerste gelukje! Mijn plekje bevond zich goed herkenbaar tegenover een lantaarn en aan de buitenkant van de zone. Nadat de zone was ingericht werd het tijd om mij om te kleden. Trisuit aan, wetsuit aan, brilletje en badmuts in de hand en naar de start.
Ondertussen waren ook mijn vrouw en zoon Jef aangekomen, net als loopmaatjes Hilde en Joy. Ik had gewoon een echte supportersclub! Tijd om afscheid te nemen en in het startvak te gaan staan.
Swim
Dit was het dus! Nu ging het gebeuren! Hier droomde ik van! Ik wou en zou niemand ontgoochelen!
Om 9:05 klonk het startschot. De meute dook het frisse water in. De eerste 20 meter schrok ik mij te pletter. De koude was snel weg, maar wat een oorlog was me dat in dat water! Ik zag ook nauwelijks iets, een enorm contrast met zwemmen in het zwembad.
Gelukkig vond ik snel wat vrije ruimte en kon ik een constant tempo aanhouden. Af en toe kwam ik even piepen of de richting nog goed zat (zoals coach Jens ons daags voordien had geleerd). Bij de boei was het opnieuw vechten voor je plekje maar ik besloot mij niet weg te laten zetten.
Het tweede deel van de zwemproef verliep zoals het eerste. Ik hield een voor mij goed en constant tempo aan zonder dat ik voelde dat ik te diep ging. Ik kwam uiteindelijk als 37ste uit het water in een tijd van 9:27. Meteen een eerste boost van motivatie!
Bike
Ik liep snel naar mijn plek, hoewel mijn evenwicht even zoek was. Ik trok mijn wetsuit uit en besloot te gaan zitten om mijn sokken en fietsschoenen aan te trekken. Wat kreeg ik die sokken moeilijk aan! Volgende keer je voeten beter afdrogen Vangrootloon…
Na het aantrekken van de helm, bril en nummer nam ik mijn fiets om de wisselzone te verlaten richting het fietsparcours. De versnelling stond wat kleiner (thanks coach!) en ik kon onmiddellijk goed vertrekken.
Het eerste deel van de lus was zeker het zwaarste met enkele scherpe bochten en wat vals plat. Het tweede deel was een lange rechte weg en ik haalde tot mijn eigen verbazing mooie snelheden van 38 à 39 km per uur. Tijd voor een volgend leermoment! Schakel terug voor de bocht, dan spaar je kracht na de bocht! De tweede lus was identiek en verliep volgens hetzelfde stramien als de eerste. 36 min later waren we weer in de wisselzone.
Run
Die tweede wissel was een pak eenvoudiger dan de eerste. Schoenen uit, schoenen aan, helm inruilen voor een petje, slokje drinken en weer weg. Ik voelde me nog opvallend goed en begon me zelfzekerder te voelen.
Het eerste deel van het loopparcours was zeer bochtig en smal, maar ik kon een lekker constant tempo aanhouden. De zon begon door te breken, waardoor het kwik enkele graden steeg.
Tijdens de eerste passage aan de finish gooide ik mijn petje naar de meegereisde supporters. Ik kreeg een rush van adrenaline. Ik ging nog 2,5 kilometer vlammen! Die versnelling kwam mij echter snel duur te staan. Op kilometer 3 ging het plots moeilijker: de hartslag ging omhoog en de ademhaling werd zwaarder. Op karakter kon ik het tempo van ronde 1 terugvinden en aanhouden.
Ergens voelde ik dat ik voor een eerste triathlon een mooie prestatie aan het neerzetten was. Ik moest en zou volhouden…
Ontlading & Geluk
Deze keer niet naar links maar naar rechts, richting bordje Finish!
Ik kreeg vleugels en tranen in mijn ogen (leve de sportbril met spiegelende glazen)! Ik nam de bocht, perste er een allerlaatste sprintje uit en keek snel nog uit een ooghoek naar de klok. Ik schrok! Ik vloog over de finish en duwde op de knop van mijn Polar: 1:14:40. Ik eindigde uiteindelijk als 58ste op 177 deelnemers.
De kop was eraf! Voor dit resultaat en gevoel had ik op voorhand zeker willen tekenen. Ik had de beste coach, de beste teamgenoten en de beste supporters! Maar ik had het gedaan!
Naast een gevoel van euforie was er snel honger naar meer. Wat een prachtige sport, wat een sfeer, wat een uitdaging. Ik hoop nog jaren aan triathlon te mogen doen.
Maastricht, ik heb je verslagen, Aarschot ik kom eraan! Met een omweg langs Tongeren en Geel!
I wanna keep going All Out!!!
DEEL DIT ARTIKEL
LEES OOK DEZE BLOGS
Benieuwd hoe wij jou kunnen helpen?
Mail ons jouw verhaal en we bespreken tijdens een intakegesprek hoe we jouw ultieme droom kunnen bereiken.
